Battlefield: PCMaster

«Και με τι ασχολείσαι, Χρήστο;». Το ερώτημα έρχεται αβίαστα και αθώα, αλλά ήδη ξέρω πού θα καταλήξει η στιχομυθία, πάντα το ίδιο γίνεται. «Είμαι αρχισυντάκτης, σε ένα περιοδικό.» «Α, ποιο περιοδικό;» Η ερώτηση αυτή τη φορά έρχεται με περισσότερο ενδιαφέρον, πιθανώς με την ελπίδα ταύτισης lifestyle, γούστων, ενδιαφερόντων. «Στο ‘PC Master’… είναι περιοδικό για PC και games κυρίως.» «Α, δηλαδή, παίζεις games όλη μέρα στο γραφείο;» Να ’το, φτάσαμε, τελικά, λέω μέσα μου και κρύβω έναν αναστεναγμό.

Θυμάμαι ένα παλιό άρθρο στο «Pixel» που εξιστορούσε την τυπική ημέρα του αρχισυντάκτη κι επειδή το «Pixel» είναι άγιο και αθάνατο, νομίζω δεν θα με κατηγορήσει κάποιος αν κάνω κι εγώ το ίδιο. Εσωστρεφής και «στρείδι», δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα και για το τι κάνω, αλλά θα βοηθήσει να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Ασε που θα γεμίσει εύκολα τη σελίδα.

Σε μία τυπική ημέρα, λοιπόν, θα ξυπνήσω στις 7:30, θα πάω στο γυμναστήριο, κατά τις 9, 9 και κάτι ψιλά θα είμαι στο γραφείο, συνήθως από τους πρώτους (μένω υπερβολικά κοντά). Καφές, άνοιγμα PC και αυτόματα ανοίγουν το MSN, το Outlook και το forum του «PC Master» (κάτι θα κλειδώσουμε, κάπου θα απαντήσουμε). Γρήγορη ματιά σε RSS και ειδήσεις, πιο προσεκτική ματιά σε επείγοντα e-mails, δελτία Τύπου εταιρειών, ενημερώσεις και συναντήσεις/ραντεβού της ημέρας.

Κάπου εδώ έρχονται οι λοιποί συνάδελφοι στην αίθουσα Σύνταξης. Θα πούμε δύο κουβέντες, «είδα την τάδε ταινία χτες», «είδες που ανακοινώθηκε το δείνα χτες βράδυ», o Γρίβας και ο Κυπραίος θα πουν κάτι ακαταλαβίστικο (για μένα) για κάποιον αγώνα ή τον Ολυμπιακό. Οι συντάκτες είναι όλοι εξωτερικοί, «μιλάμε» περισσότερο μέσω MSN, e-mails, forum, αν χρειαστεί και από το τηλέφωνο. Κάποιες φορές θα περάσει κάποιος για να πάρει ένα παιχνίδι ή τεύχος, να ζητήσει να πληρωθεί (άκου πράγματα) ή να συζητήσουμε κάτι λεπτομερώς, αλλά η επαφή μου με τους συντάκτες γίνεται πια περισσότερο μέσω Internet.

Αναλόγως με το στάδιο ανάπτυξης του τρέχοντος τεύχους, το «μενού» διαφέρει ελαφρώς. Τις μέρες σελιδοποίησης, θα βγάζω τα μάτια μου με τα κείμενα που στέλνουν οι συντάκτες: όλο και κάτι θα έχει ξεχαστεί, κάποια λαθάκια (κάποιες λαθάρες), μία κακή φωτογραφία, τα γνωστά. Τα κείμενα περνάνε στη Διόρθωση, τα κοιτάζω μετά άλλη μία φορά, μετά στο ατελιέ για σελιδοποίηση - στις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν άλλοι δύο έλεγχοι για θέματα στησίματος. Παράλληλα γίνεται συνέχεια μία αναδιάρθρωση της ύλης: ποιος θα γράψει τι, θέματα και reviews, έκτακτη επικαιρότητα και νέες αφίξεις, κάποιο ταξίδι, συνεννοήσεις με τους διανομείς στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό για χίλια-δύο πράγματα. Αν είναι οι μέρες του DVD, θα ετοιμάζω παράλληλα το master disc, θα κάνω έλεγχο του full game, demos κ.λπ.

Ανά λίγα λεπτά, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, κάνω συνεχείς ελέγχους, είναι κάτι τόσο μηχανικό, σαν να παίρνεις ανάσα. Κοιτάζω το MSN (“boss, μπορώ να έχω μία μέρα ακόμη για το άρθρο μου, παρακαλώ;» ή “α, αυτή την Τετάρτη είναι το deadline; Νόμιζα την επόμενη!”). Ελεγχος στο Outlook (“boss, στέλνω το κείμενο σε TXT, ίσως έχει ορθογραφικά, οι εικόνες δεν περνάνε” ή “Γεια σας, πήρα το περιοδικό, το game δεν τρέχει, είναι χαλασμένο, είστε απαράδεκτοι, αλλά δεν ξέρω τι κάρτα γραφικών και τι Windows έχω, ούτε είμαι σίγουρος ότι έχω βάλει το DVD από τη σωστή πλευρά...”). Kαι, φυσικά, τα άπειρα δελτία Τύπου και ενημερώσεις από εταιρείες (“Η Blizzard ανακοινώνει το Cataclysm” - OMG! Αλλαγή ύλης, stop the press, άκυρο το εξώφυλλο - ή “Χρήστο, λυπάμαι, δεν μου έχουν στείλει δημοσιογραφικό κώδικα για το παιχνίδι που έχει βγει ήδη εδώ και 2 εβδομάδες.”).

Σε «σφηνάκια», θα προχωρήσω και κάποιο δικό μου κείμενο, μία παράγραφο τώρα, μία μετά, άλλες δύο αύριο. Εμβόλιμα, κάποιος θα ζητήσει κάτι: το Marketing – χαμογελαστό - θα ζητήσει βοήθεια για τις μακέτες ή έναν διαγωνισμό, κάποιος συνάδελφος θα ζητήσει βοήθεια για κάποιο θέμα στο οποίο δεν ειδικεύεται, το ατελιέ θα... κράζει για μεγαλύτερες φωτογραφίες ή περισσότερο κείμενο για να κλείσει το τάδε άρθρο, ο Πατρίκος θα μπει ως συνήθως αθόρυβα και μουλωχτά και θα μου ανακοινώσει κάτι, οτιδήποτε, που θα μου παγώσει το αίμα. Γενικώς, οι σφήνες και τα απρόβλεπτα είναι το «αλατοπίπερο», δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Και, φυσικά, υπάρχουν και τα αγαπημένα meetings – γι’ αυτά δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά, καθώς κρύβουν φοβερά μυστικά. Μπορεί να είναι ενημερώσεις και αξιολογήσεις, προγραμματισμοί και σχέδια και μπορεί να έχουν να κάνουν με το περιοδικό, τα full games και το site, την αγορά, τα διάφορα projects που τρέχουν, χίλια-δύο. Μπορεί να κρατήσει μία ωρίτσα, μπορεί και τρεις. Επειδή υπάρχει περίπτωση να το διαβάσουν κι «άλλοι» αυτό το κείμενο, πρέπει να τονίσω ότι σε αυτά τα meetings, περνάω πραγματικά υπέροχα, με γεμίζουν ως άτομο και δίνουν νόημα στην καθημερινότητά μου.

Στο peak μίας ζόρικης ημέρας, λοιπόν, έχω 10 παράθυρα ανοιχτά, 2 μισοτελειωμένα e-mails που πρέπει να στείλω, 5 MSN contacts να αναβοσβήνουν, περιμένοντας απάντηση, το τηλέφωνο να χτυπάει, meeting σε 20 λεπτά, στοίβες με κείμενα να διορθωθούν, 5 εκκρεμότητες από το ατελιέ, και άλλες τόσες από κάποιον άλλον. Το master του DVD που πρέπει να φύγει... χτες έχει πρόβλημα, ένας συντάκτης χρωστάει άρθρα και δεν δίνει σημεία ζωής, δεν έχω αρχίσει καν να γράφω τη στήλη μου και το ειδικό εικαστικό αρχείο των 500ΜΒ για το εξώφυλλο δεν έχει έρθει ακόμα. Κι όλα αυτά, έχοντας ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα και οργάνωση: κάνω αυτό το πράγμα, κάθε μέρα, εδώ και 9 χρόνια. Με λίγη (εντάξει, με ΜΠΟΛΙΚΗ) φαντασία, είναι σαν ένα real-time strategy, όπου έχεις βάλει στη γραμμή παραγωγής να φτιάχνονται Χ μονάδες, κάνεις research, υπολογίζεις resources, ανοίγεις το χάρτη και ετοιμάζεις οχυρώσεις ενώ παρακολουθείς τις κινήσεις του εχθρού… κι άλλα 4-5 τελείως διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα σε ξεχωριστές προτεραιότητες.

«Ξύπνα, παιδάκι μου! Πες. Ολη μέρα games, ε;»

Χαμογελάω πλατιά και λίγο αμήχανα. «Ε, περίπου…»

Life in the Mall

Ο τίτλος κυριολεκτεί.

Ένας τύπος βρήκε έναν κενό "τυφλό" χώρο περίπου 30 τετραγωνικών σε ένα τεράστιο Mall (στο Providence, US of A) και αποφάσισε να τον μετατρέψει σε κρυφό διαμέρισμα. Το δωμάτιο ήταν στο τεράστιο γκαράζ του mall και είχε χρησιμοποιηθεί κατά την ανέγερσή του ως βοηθητικός, αποθηκευτικός χώρος που αργότερα ξεχάστηκε.

Στους μήνες που ακολούθησαν, μετέφερε κρυφά και υπομονετικά περίπου 2 τόνους οικοδομικού υλικού, δηλαδή τούβλα, σανίδες και τσιμέντο για να φτιάξει έναν τοίχο και να κλείσει τελείως τον χώρο. Έβαλε μάλιστα και μια κανονική πόρτα. Επίπλωσε πλήρως το διαμέρισμα: τραπέζια, καναπέδες, καρέκλες. Έστησε δίκτυο ηλεκτρισμού και έβαλε λάμπες, τηλεόραση, PlayStation. Είχε αρχίσει να φτιάχνει την τουαλέτα και την δεξαμενή νερού όταν τον έπιασαν, τέσσερα χρόνια μετά.

Για τέσσερα χρόνια, ζούσε σε αυτό το κρυφό δωμάτιο, δίπλα από τους χιλιάδες που μπαινόβγαιναν σε αυτό το τεράστιο Mall ( 13 οροφοι και 4.000.000 τετραγωνικά πόδια έκταση). Ο κυριούλης αυτός (Townsend λέγεται), ετών 36, συλλήφθηκε με τις κατηγορίες παράνομης διανομής. Τον αφήσαν να φύγει τελικά, αλλά (προφανώς) απαγορεύεται πια να πατήσει πόδι στο mall.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Καλό μήνα.



Πρέπει να είμαι ο μοναδικός έλλην μπλόγκερ που δεν έχει γράψει το δικό του δριμύ κατηγορώ, την δική του εξιστόρηση του μήνα που πέρασε, όλο γλαφυρές εκφράσεις με πολυσύλλαβες περιγραφές για τις φωτιές.

Δεν θα το κάνω- πραγματικά δεν βρίσκω κουράγιο.

Holiday

Σας αφιερώνω το τραγουδάκι, λίγο πριν κλείσουμε για διακοπές.

Πρόκειται για ένα από τα πιο special τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ μου, ενός γκρουπ απο τo Brisbane, Australia που λέγονται george. Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω πουθενά το CD τους, κρίμα. Η κοπέλα λέγεται Kate Noonan και δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια λέξη ή και φράση που να μπορεί να περιγράψει την φωνή της. Νομίζω οτι θα σας αρέσει.

Καλές διακοπές.

Ιούλιος

Καλό μήνα.

KNEssence

Μια φορά κι έναν καιρό, μια κάποια very special ψυχή με τραβολογούσε [disclaimer:με την καλή έννοια] σε ένα μεγάλο event που διοργάνωνε η ΚΝΕ, στο Πεδίο του Άρεως νομίζω ήταν; Μπορεί να κάνω και λάθος. Τέλος πάντων, εγώ με ΚΝΕ και τέτοια δεν έχω καμμία σχέση, βασικά δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική, δεν έχω ψηφίσει ποτέ στην ζωή μου. Ούτε και η κοπέλα ήταν (είναι) της ΚΝΕ. Η ατραξιόν ήταν ένα συγκρότημα που είχαν φέρει, τους οποίους εγώ δεν ήξερα, αλλά ευτυχώς έμαθα. Να φύγει το βίντεο, παρακαλώ.



Τρυπώσαμε έτσι στην χώρα των αξύριστων, μακρυμάλληδων, με στρογγυλά γυαλάκια, περίεργα πλεκτά καπελάκια, κολιέδες με χάντρες και άπειρες μπλούζες-τσε. Πολύς κόσμος, χαμός παιδιά, εμείς τρυπώσαμε τσάμπα. Είχε και είσοδο, 4-5 ευρώ θα ήταν, αλλά μην τρελαθούμε, σιγά μην δώσουμε και λεφτά στην ΚΝΕ, νο οφένς. Δεν λέω, είχαν κάτι ωραία stands που και που, με καλλιτεχνικές/φιλοσοφικές ανησυχίες, αποκόμματα, εργαστήρια χειροτεχνίας, ψητά καλαμπόκια και αρκετή κόκα (κόλα) και διάφορα άλλα. Και καλό είναι να μην καταδικάζουμε πριν ακούσουμε, να είμαστε ανοικτοί σε μηνύματα και τα λοιπά, αλλά πραγματικά, δεν νομίζω οτι θα πήγαινα ποτέ σε τέτοια εκδήλωση αν δεν υπήρχε το θέμα του θέματος. Ε, για να μην πολυλογώ, βγήκαν και οι Puressence οι οποίοι τελικά μου άρεσαν αρκετά, αποτέλεσαν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη/ανακάλυψη για μένα, οπότε άξιζε τον κόπο η όλη μανούβρα.

Αν σας άρεσε, google/torrent/youtube it... puressence λέγονται, έξω δεν τους ξέρει κανείς, αλλά στην Ελλάδα μας έχουν ένα κοινό. Ψάξτε το Mr.Brown, India, How does it feel. Δεν θα τρελαθούμε κιόλας, απλά είναι ένα ευχάριστο άκουσμα. Και σίγουρα, αξιοπρεπέστατη δικαιολογία για ποστ :)

Denial

Α, btw.

Έχω γενέθλια σήμερα, χρόνια μου πολλά i guess :S

ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

Το λατρεύω το Ίντερνετ.

Μάλλον θα πρέπει να το θέσω διαφορετικά. Λατρεύω τον τρόπο που επηρεάζει τους ανθρώπους, σε όλους τους τομείς. Ακόμα περισσότερο μου αρέσει να παρατηρώ τα κάθε λογής περίεργα και αστεία που δημιουργούνται, από ακρωνύμια και φαινόμενα, μέχρι συμπεριφορές, νέες λέξεις που δημιουργούνται για πλάκα, κουλτούρες και urban legends. Από κάτι το τόσο απλό όπως ένα LOL και ματάκια που κλαίνε (QQ) μέχρι τεράστιους πίνακες από ASCII art και 1337-$p34K (με τα απαραίτητα θαυμαστικά και το 1), απίστευτες περσόνες όπως ο I LIEK MILK και ο Μαχίρ I KISS YOU!!! (που ενέπνευσε σίγουρα και τον Μπόρατ) μέχρι και τα μπονζάι-γατάκια, άπειρες πειραγμένες φωτογραφίες με τέρατα και φαντάσματα, ολόκληρα site με LOLcats ή πειράγματα όπως το Rickrolling.




Ακόμα και τούτο δω το ρημάδι (το blogspot ντε), αλλά και σε επέκταση όλο το blogging concept έχει φοβερό ενδιαφέρον να το παρατηρείς: έχεις τους emo τύπους, μέσα στην θλίψη και τον σπαραγμό, έχεις show-off γκόμενες που την ψάχνουν και προσποιούνται οτι διαβάζουν Κάφκα, έχεις κάθε καρυδιάς καρύδι. Σε άλλους τόπους όπως myspace/hi5 έχεις περισσότερους SDK (show offs/desperates/καμμένοι), αλλά κι αυτοί την πλάκα τους κάνουν, μωρέ. Δεν κατηγορούμε κανέναν, κανείς δεν έχει άδικο και όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Kαθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι μα ό,τι γουστάρει στον χωροχρόνο του, αρκεί να μην ενοχλεί τον άλλο... απλά μας αρέσει να παρατηρούμε και να καταγράφουμε την κουλτούρα που τ-

Τι είναι το Rickroll ρωτάτε; Α, με συγχωρείτε. Λοιπόν, κοιτάξτε, είναι πολύ απλό. Ευθύς αμέσως παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο που θα αλλάξει την ζωή σας με τον πιο απίστευτο τρόπο. Πατήστε το PLAY και μετά συνεχίστε την ανάγνωση.



RICKROLLED!LOL!

Ας αφήσω το www.urbandictionary.com (το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα για την εύρεση και αποσαφήνιση παρόμοιων λημμάτων) να εξηγήσει...

2. rickroll

To post a misleading link with a subject that promises to be exciting or interesting, e.g. "World of Starcraft in-game footage!" or "Paris Hilton blows Busta Rhymes' dick" but actually turns out to be the video for Rick Astley's debut single, "Never Gonna Give You Up". A variant on the duckroll. Allegedly hilarious.

...so instead of getting to beat off to footage of Ann Coulter getting raped by hyenas, I got rickrolled. What a day!

Ένα μικρό παράδειγμα για αυτό που προσπαθώ να αποτυπώσω. Είναι απίστευτο που από το πουθενά, δημιουργήθηκε λήμμα ξεχωριστό για κάτι το τόσο συγκεκριμένο και γελοίο. Είναι ρήμα και ουσιαστικό το Rickroll, πάει, τελείωσε. Δημιουργήθηκε μια ολόκληρη, νέα λέξη για να περιγράψει αυτό το πράγμα! Τρελαίνομαι! Είναι πολύ περίεργο πώς κάτι ξεκινάει από κάτι το πολύ μικρό και ηλίθιο και γίνεται τεράστιο και μέρος ενός παγκόσμιου κώδικα :)

ΕDIT: Πριν καλά-καλά αρχειοθετηθεί και καταγραφεί το νέο meme, το κοινό του Family Guy έλαβε το μερίδιό του στο RickRolling!!




Ωκεανός γνώσης αλλά και γουστόζικης σαπίλας, κουλής καφρίλας, δημιουργικής σαχλαμάρας και βλακείας το ιντερνέτι :) Κι αν δεν με πιστεύετε, και δεν θα σας κατηγουρούσα, δείτε την αντίδραση του ίδιου του πρωθυπουργού μας...

LOL!!!!!1~

Καλό Μήνα

Τα νέα μου: μια αμυγδαλίτιδα με 40 πυρρετό, δύο απονευρώσεις, δύο μήνες ακόμα μέχρι τον Αύγουστο (και τρία τεύχη που πρέπει να κλείσουμε μέχρι τότε), κανένα μπάνιο μέχρι στιγμής. Πέμπτη μέρα χωρίς ιντερνέτι στο σπίτι μου, αλλά σκασίλα μου, έξι μέρες μέχρι τα γενέθλιά μου, επίσης ψιλο-σκασίλα μου, 29 χρόνια ζωής σε αυτόν τον κόσμο. Εξήντα ευρώ χρειάστηκα ευτυχώς για μια μικρο-επισκευή της μηχανής που γλύστρισε στην Εθνική- περίπου 400 υπολογίζω για να φτιάξω μια μπουκάλα, το φτερό, σπασμένους καθρέφτες, μανέτες, σέρβις λάδια, λαμπάκια και ψιλοκοκό που έχουν μαζευτεί. Δέκα ημέρες έχω να πάω γυμναστήριο και 260 ευρώ πρέπει να δώσω για την συνδρομή μου. Φτάνει με τα αριθμητικά δεδομένα, αγχώθηκα λιγάκι.

Nerdy update ψυχαγωγίας: διαβάζω την Χρυσή Πυξίδα του Πούλμαν (φανταζόμαστε όλοι την σουρεάλ εικόνα με μια τεράστια πυξίδα σε ένα, σχολικό και κίτρινο κατά προτίμηση, πούλμαν)... πήρα και το εκπληκτικό Bathroom Reader αλλά το φιλάω για το καλοκαιράκι και την παραλία. Παίζω Neverwinter Nights 2 (τόσο με το campaign όσο και με τον editor, σχεδιάζω έναν Loviatar Temple αυτόν τον καιρό, για τον persistent word της Anphillia II). Παρακολούθησα πρόσφατα: Pirates of the Caribbean, Sorry Haters και την πέμπτη σεζόν του Family Guy. Μουσικά, έχω σκαλώσει και ακούω ξανά Ugly Kid Joe, ένα απίστευτα παρεξηγημένο συγκρότημα που πλασαρίστηκε μάλλον άσχημα marketing-wise και δεν αναγνωρίστηκε η πολύ όμορφη μουσικούλα του.

Παρεπιμπτόντως, σύμφωνα με το τεστάκι που δημοσίευσε η Fish-bait, είμαι ένας κουλ dark unicorn.



Όχι, παίζουμε.

Θα κλείσω με μερικά ενδιαφέροντα πραγματάκια που μου τραβήξαν την προσοχή τις τελευταίες ώρες:

Νέο footage με την Νέσι από την Λοχ Νες! Το τέρας αμάν- παίζει κουμ-καν!

Cyberwars στην Εσθονία Βομβαρδισμός 90MB/sec για δεκάωρα.

Collect Call Cthulhu- 80's Ghostbusters επεισόδιο (κιν.σχέδια) 21 ολόκληρα λεπτά nerdy απόλαυσης

Pretty Clouds! Δεν είναι photoshopped!

Microsoft Surface Εντυπωσιακό gadget, τσάμπα είναι, θα πάρω πέντε-έξι.

Ζει 2.000 χρόνια κι έχει 2 φύλλα! Λένε οτι είναι το πιο άσχημο φυτό στον κόσμο.

και φυσικά...

Αμαλία και το 'Φακελάκι'. Εκτός από την εκρηκτική μαρτυρία της, είναι αν μην τι άλλο εντυπωσιακός ο τρόπος που ένα μπλογκ κατάφερε να ακουστεί τόσο δυνατά. Καλό ταξίδι...

ΟΤΕ εναντίον ΦΟΥΡΝΩΝ: 1-0

"Κοιτάξτε, είναι η τρίτη φορά που η σύνδεση έχει πρόβλημα αυτό το μήνα..."

Γενικότερα δεν είμαι ο τύπος που θα βάλει τις φωνές και θα κάνει υστερίες. Είμαι περισσότερο των πράξεων, ήρεμα και ωραία, παρά της έντασης. Σε αυτή την περίπτωση για παράδειγμα, έχω ήδη αποφασίσει οτι θα αλλάξω internet provider και μάλιστα άμμεσα. Οπότε πραγματικά, δεν έχω λόγο να είμαι αναστατωμένος, το αντίθετο μάλιστα: έχω την ηρεμία εκείνου που ξέρει ήδη κάτι που έχει αποφασιστεί. Το απαθές ύφος του τεχνικού, ο οποίος εκπροσωπεί την ίδια την εταιρεία την στιγμή που μιλάμε, δεν κάνει κάτι για να μου προκαλέσει τύψεις.

"Ναι, το βλέπω εδώ...", μουρμουρίζει και ακούω κάτι κλίκι-κλίκι από πίσω. Στο μυαλό μου φαντάζομαι τον τεχνικό, έναν πιτσιρικά που σιγορουφάει έναν φραπέ και κοιτάζει ποιο torrent να κατεβάζει, να γέρνει την SATO του προς τα πίσω και να προσπαθεί να μην χασμουρηθεί.

"Ωραία, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε σας παρακαλώ;". Είμαι σίγουρος οτι η ψυχραιμία μου και η σταθερότητα της φωνής μου του προκαλεί εντύπωση. Ποιος ξέρει πόσες χριστοπαναγίες έχει ακούσει ο torrent-guy σήμερα.

"Κοιτάξτε, πρέπει να είναι πρόβλημα συγχρονισμού. Κάτι με τον κόμβο της περιοχής σας... θα ενημερώσω τον ΟΤΕ και βλέπουμε".

"Καλώς, σας ευχαριστώ πολύ", λέω και το κλείνω. Δεν είμαι εκνευρισμένος, ίσα-ίσα που θα γλιτώσω και χρήματα, αφού με χρέωναν περισσότερα από τους συνηθισμένους providers. Το μόνο που με κρατούσε τόσο καιρό ήταν ο φόβος οτι θα μείνω χωρίς σύνδεση για 1-2 (3...4) εβδομάδες μέχρι να ενεργοποιηθεί ξανά. So what?

Τέλος πάντων, long story short (και φτάνουμε στον λόγο που με έβαλε στην διαδικασία να γράψω). Είμαι στο γραφείο και με παίρνουν στο κινητό. Απόκρυψη. Ποτέ δεν σηκώνω όταν καλεί άγνωστος αριθμός και απόκρυψη (υπάρχουν και ενοχλητικοί, stalkers, κτλ), αλλά ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος, μπορεί να είναι κάποιο επείγον περιστατικό.

"Γειά σας, από τον ΟΤΕ καλώ, έχετε κάποια βλάβη. Θα θέλατε να μιλήσουμε λιγάκι για να δούμε ποιο είναι το πρόβλημα;"

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Πάρτε ψωμιά, πάρτε πολλά ψωμιά. Δεν θα βρείτε όρθιους φούρνους.

Λέμε "ΝΑΙ!" στον Αθλητισμό!

Καλό Μήνα

Πρωτομαγιά σήμερα.

Μας μένουν δηλαδή 37 ημέρες μέχρι τα γενέθλιά μου, 46 ημέρες μέχρι την επόμενη αργία (Αγίου Πνεύματος) και 90 ημέρες μέχρι τις διακοπές. Μέσα στον Μάιο πρέπει να ξεμπερδέψω επιτέλους με το δίπλωμα οδήγησης (α, και να βγάλω νέα ταυτότητα- το παλιό διαβατήριο και η παλιά ταυτότητα δεν μου επιτρέπουν πια να βγω από την χώρα), ενώ πρέπει να εντείνω και το πρόγραμμα γυμναστικής/διατροφής.

Heads up λοιπόν και είθε όλοι οι στόχοι που βάλετε να επιτευχθούν :)

Τι θα ήσουν;

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνω αυτό: γράφω ένα τεράστιο κατεβατό χωρίς παύση, το ξαναδιαβάζω και μου φαίνεται τόσο σαχλό που το σβήνω. Και μετά καταλήγω στην short version. Σε αυτή την περίπτωση σκεφτόμουν τι θα ήθελα να είμαι, αν δεν είμαι αυτό που είμαι (ΤΜ από άκυρο eighties λεύκωμα)... επαγγελματικά όμως.

Νομίζω θα ήμουν αστροφυσικός. Ή ψαράς. Ένα από τα δύο.

ΟΤΙΝΑΝΑΙ #1

'Δεν έχω έμπνευση, παππούλη!’

Το ξανθό αγόρι κοίταξε τον γέρο με μάτια τόσο μεγάλα
που όλος ο κόσμος θαρρούσες ότι χωράει μέσα τους.
Τα μικροσκοπικά του δάκτυλα, τόσο πιο μικρά και μαλακά
από εκείνα του παππού του, που ήταν όλο κάλους και
γρατσουνιές από το πολύ κέντημα, έψαχναν κάτι μέσα
στις τσέπες του.

‘Παππού, σε βλέπω ασπρόμαυρο. Γιατί;’

Ο γέρος χαμογέλασε πλατιά κι έγνεψε καταφατικά το
αρχαίο του κεφάλι. ‘Δεν είναι τίποτα παιδί μου, κοιμήσου.’

Το κολοκύθι από την άλλη μεριά, φούσκωνε ολοένα και
περισσότερο. Η γυαλιστερή του επιφάνεια έκανε περίεργα
παιχνίδια με το πορτοκαλί φως της πινακίδας από το
γκαράζ. Ο μικρός κοιτούσε μια το τεράστιο κολοκύθι,
μία τον παππού του και μία τα κορδόνια του.

Δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία του και το κέρατο
στην πλάτη του άλλαζε χρώμα σαν τρελό…μια καφετί
σαν την πουτίγκα της θείας Αμαλίας, μια μπλε και μια
χρυσωπό. Τίποτα στο δωμάτιο δεν είχε μείνει το ίδιο: το ταβάνι
ήταν ο ουρανός σήμερα…βαμμένο μπλε, με μικρά
αστεράκια που φωσφόριζαν κι ένα πλαστικό φεγγάρι που
είχε κουρνιάσει στην γωνίτσα του. Οι τοίχοι είχαν φυτρώσει
φυλλαράκια και δεν μπορούσες να δεις πώς κάτω από την τεράστια
πράσινη μάζα τους ήταν κρυμμένο το γκρίζο χρώμα των τσιμεντόλιθων.
Το πιο περίεργο από όλα όμως ήταν το πάτωμα, που μέχρι
εχθές ήταν καλυμμένο στα χώματα και σήμερα ήταν μια
λίμνη από πηκτό, σκούρο αίμα.
‘Περίεργο,’ αναλογίστηκε ο νεκρός
άνθρωπος- σκιάχτρο ενώ ένα βαριεστημένο κοράκι του
ξερίζωνε ένα από τα μάτια του. ‘Δεν θυμάμαι από
πού ήρθε όλο αυτό το αίμα. Θεούλη μου! Τι απαίσιο
θέαμα! Θα πάω να το πω στη μαμά και δεν θα με
πιστεύει…’



Όταν το ρολόι χτύπησε τρεις, ο σάπιος κούκος βγήκε από
το σπιτάκι του και άρχισε να τραγουδάει χαρωπά το
αγαπημένο του τετράστιχο- εκείνο που είχε απαγγείλει
τόσες άλλες φορές σαν επικήδειο μπροστά από άπειρα
κατακρεουργημένα πτώματα.

Γαλάζιος ο Ουρανός, τι καθαρός που είναι!
Ο Βοράς τον ευλογεί και τον δροσοφιλάει
Ο Ήλιος μοιάζει κίτρινος, λευκός, πορτοκαλής.
Κλείνω τα μάτια μου σφικτά, μα ακόμα εκεί είναι!
Πράσινα φύλα παίζουν, χαζεύουν, ψιθυρίζουν
Και οι μαύρες μύγες οι αλλήθωρες, τρελά θε να
τσιρίζουν.

(Αύγουστος, 2002)

Thinking Hats: ON

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης. Πρέπει να βάλουμε κάτω μερικά πράγματα και να σκεφτούμε.

Σκέφτομαι οτι η σημερινή ημέρα δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό- πληροφοριακά, η Ημέρα Σκέψης εορτάζεται από τους προσκόπους. Ήμουν πρόσκοπος κάποτε, ωραία ήταν: εκδρομές, χαβαλές με τα πιτσιρίκια, αναπνέεις και λίγο οξυγόνο στας εξοχάς, ανεβαίνεις βουνά, βλέπεις δάση, ωραία πράγματα. Δεν περνούσα γριούλες, ούτε πουλούσα κουλουράκια.

Σκέφτομαι οτι μου έχουν λείψει κάποια πράγματα από εκείνη την εποχή, αλλά σκέφτομαι επίσης οτι ήταν μια άλλη ζωή εκείνη. Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν με κατηγορώ, γιατί όντως έχουν περάσει πολλά (έστω αρκετά, 5-6 να'ναι ή πολλά λέω;) χρόνια. Τις προάλλες πέτυχα κάτι λυκόπουλα στο Μετρό, πλάκα είχαν... έπιασα μάλιστα τον εαυτό μου να κάνει τις κλασσικές κινήσεις του βαθμοφόρου/επιτηρητή: πρόσεχα μην χαθεί κάποιο ή μήπως δεν πιανόταν καλά από κάπου και φύγει σε κάποια απότομη επιτάχυνση, μην ενοχλήσουν τον κόσμο, μην πεταχτεί κάποιο έξω όταν άνοιγαν οι πόρτες στην στάση, αγριοκοίταξα και κάποιον γέρο που τα γλυκοκοίταζε.

Σκέφτομαι επίσης οτι γράφω στα ελληνικά κι έτσι χάλασα το ιντερνάσιοναλ λουκ. Ένα μεγάλο συγνώμη στο διεθνές κοινό μου.

Long Live Emo!

Πολύ το πάω το ρεύμα αυτό :) Σίγουρα, κάπου κρυμμένο βαθιά μέσα μου έχω κι εγώ έναν μελαγχολικό ποιητή που αργοπεθαίνει, αλλά το όλο emo-thing (τουλάχιστον όπως παρουσιάζεται στα διάφορα ιντερνετικά μανιφεστέισονς του) με κάνει να χαμογελάω αντί να με βάζει σε σκέψεις.

Alda, ευχαριστώ για το link, μαν :)

Update

Everything's ok.

I had actually writen a longer post, but i found out that there was nothing really interesting there :(

What's Your Happy Place?

One of those days today.

'Thank God It was a Friday', is a massive understatement. Deadlines of 'yesterday', ping-pongs between sales managers and publishing managers, hopeless attempts of conversation and cooperation with equally hopeless individuals that should be working elsewhere. Sometimes i really don't know what keeps me going.

That's a lie of course- i know that i love what i do and i need nothing more. But apart from that spark that sets the engine running, you've got to have fuel.

At random times, during minute moments of extreme happiness and tranquility, the brain records those very images and feelings that surround you, that give you inner peace. These snippets are stored forever. Those moments are your fuel when you need it. Subconsciously, my mind kept running back to this year's summer images and the breath-taking beaches i visited... while editing articles, assigning reviews, moderating sites, scheduling editor deadlines for the next few weeks, analyzing charts and doing a few more things at the same time, my mind was calmly travelling to that perfect beach.

And all's well!



Agios Nikolaos beach, at Alonissos, Greece. That beach is pure magic. Needless to say, the colors and resolution fail to do her justice...

Meetings

My god i hate meetings.

Yesterday, i had three. A short one at 9:30 , just to get warmed for the rest of the day. A taxing one from 12:30 to 14:30. And another one from 16:30 to 19:00. I am definite that there are people that spend their whole day in meetings. And i am positive that having a meeting to decide upon schedules, timetables, deadlines are essential to precise management and execution.

But what happens when after 5 hours, the outcome is 0? What gives? Are meetings held, just to be held? Do they help creativity or do they hinder it?



No more, please... let me do my work...

Always look at the bright side of life

I was really touched by this- a swelling caught in my throat, that later moved up to my eyes. Damn. What a send-off. Just thinking of him as King Arthur in Monty Python and the Holy Grail makes me smile and sigh at the same time.

For life is quite absurd,And death's the final word.
You must always face the curtain with a bow!
Forget about your sin -- give the audience a grin,
Enjoy it -- it's the last chance anyhow!

Just before you draw your terminal breath.
Life's a piece of shit,When you look at it.
Life's a laugh and death's a joke, it's true,
You'll see it's all a show,
Keep 'em laughing as you go.
Just remember that the last laugh is on you!