Battlefield: PCMaster

«Και με τι ασχολείσαι, Χρήστο;». Το ερώτημα έρχεται αβίαστα και αθώα, αλλά ήδη ξέρω πού θα καταλήξει η στιχομυθία, πάντα το ίδιο γίνεται. «Είμαι αρχισυντάκτης, σε ένα περιοδικό.» «Α, ποιο περιοδικό;» Η ερώτηση αυτή τη φορά έρχεται με περισσότερο ενδιαφέρον, πιθανώς με την ελπίδα ταύτισης lifestyle, γούστων, ενδιαφερόντων. «Στο ‘PC Master’… είναι περιοδικό για PC και games κυρίως.» «Α, δηλαδή, παίζεις games όλη μέρα στο γραφείο;» Να ’το, φτάσαμε, τελικά, λέω μέσα μου και κρύβω έναν αναστεναγμό.

Θυμάμαι ένα παλιό άρθρο στο «Pixel» που εξιστορούσε την τυπική ημέρα του αρχισυντάκτη κι επειδή το «Pixel» είναι άγιο και αθάνατο, νομίζω δεν θα με κατηγορήσει κάποιος αν κάνω κι εγώ το ίδιο. Εσωστρεφής και «στρείδι», δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα και για το τι κάνω, αλλά θα βοηθήσει να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Ασε που θα γεμίσει εύκολα τη σελίδα.

Σε μία τυπική ημέρα, λοιπόν, θα ξυπνήσω στις 7:30, θα πάω στο γυμναστήριο, κατά τις 9, 9 και κάτι ψιλά θα είμαι στο γραφείο, συνήθως από τους πρώτους (μένω υπερβολικά κοντά). Καφές, άνοιγμα PC και αυτόματα ανοίγουν το MSN, το Outlook και το forum του «PC Master» (κάτι θα κλειδώσουμε, κάπου θα απαντήσουμε). Γρήγορη ματιά σε RSS και ειδήσεις, πιο προσεκτική ματιά σε επείγοντα e-mails, δελτία Τύπου εταιρειών, ενημερώσεις και συναντήσεις/ραντεβού της ημέρας.

Κάπου εδώ έρχονται οι λοιποί συνάδελφοι στην αίθουσα Σύνταξης. Θα πούμε δύο κουβέντες, «είδα την τάδε ταινία χτες», «είδες που ανακοινώθηκε το δείνα χτες βράδυ», o Γρίβας και ο Κυπραίος θα πουν κάτι ακαταλαβίστικο (για μένα) για κάποιον αγώνα ή τον Ολυμπιακό. Οι συντάκτες είναι όλοι εξωτερικοί, «μιλάμε» περισσότερο μέσω MSN, e-mails, forum, αν χρειαστεί και από το τηλέφωνο. Κάποιες φορές θα περάσει κάποιος για να πάρει ένα παιχνίδι ή τεύχος, να ζητήσει να πληρωθεί (άκου πράγματα) ή να συζητήσουμε κάτι λεπτομερώς, αλλά η επαφή μου με τους συντάκτες γίνεται πια περισσότερο μέσω Internet.

Αναλόγως με το στάδιο ανάπτυξης του τρέχοντος τεύχους, το «μενού» διαφέρει ελαφρώς. Τις μέρες σελιδοποίησης, θα βγάζω τα μάτια μου με τα κείμενα που στέλνουν οι συντάκτες: όλο και κάτι θα έχει ξεχαστεί, κάποια λαθάκια (κάποιες λαθάρες), μία κακή φωτογραφία, τα γνωστά. Τα κείμενα περνάνε στη Διόρθωση, τα κοιτάζω μετά άλλη μία φορά, μετά στο ατελιέ για σελιδοποίηση - στις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν άλλοι δύο έλεγχοι για θέματα στησίματος. Παράλληλα γίνεται συνέχεια μία αναδιάρθρωση της ύλης: ποιος θα γράψει τι, θέματα και reviews, έκτακτη επικαιρότητα και νέες αφίξεις, κάποιο ταξίδι, συνεννοήσεις με τους διανομείς στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό για χίλια-δύο πράγματα. Αν είναι οι μέρες του DVD, θα ετοιμάζω παράλληλα το master disc, θα κάνω έλεγχο του full game, demos κ.λπ.

Ανά λίγα λεπτά, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, κάνω συνεχείς ελέγχους, είναι κάτι τόσο μηχανικό, σαν να παίρνεις ανάσα. Κοιτάζω το MSN (“boss, μπορώ να έχω μία μέρα ακόμη για το άρθρο μου, παρακαλώ;» ή “α, αυτή την Τετάρτη είναι το deadline; Νόμιζα την επόμενη!”). Ελεγχος στο Outlook (“boss, στέλνω το κείμενο σε TXT, ίσως έχει ορθογραφικά, οι εικόνες δεν περνάνε” ή “Γεια σας, πήρα το περιοδικό, το game δεν τρέχει, είναι χαλασμένο, είστε απαράδεκτοι, αλλά δεν ξέρω τι κάρτα γραφικών και τι Windows έχω, ούτε είμαι σίγουρος ότι έχω βάλει το DVD από τη σωστή πλευρά...”). Kαι, φυσικά, τα άπειρα δελτία Τύπου και ενημερώσεις από εταιρείες (“Η Blizzard ανακοινώνει το Cataclysm” - OMG! Αλλαγή ύλης, stop the press, άκυρο το εξώφυλλο - ή “Χρήστο, λυπάμαι, δεν μου έχουν στείλει δημοσιογραφικό κώδικα για το παιχνίδι που έχει βγει ήδη εδώ και 2 εβδομάδες.”).

Σε «σφηνάκια», θα προχωρήσω και κάποιο δικό μου κείμενο, μία παράγραφο τώρα, μία μετά, άλλες δύο αύριο. Εμβόλιμα, κάποιος θα ζητήσει κάτι: το Marketing – χαμογελαστό - θα ζητήσει βοήθεια για τις μακέτες ή έναν διαγωνισμό, κάποιος συνάδελφος θα ζητήσει βοήθεια για κάποιο θέμα στο οποίο δεν ειδικεύεται, το ατελιέ θα... κράζει για μεγαλύτερες φωτογραφίες ή περισσότερο κείμενο για να κλείσει το τάδε άρθρο, ο Πατρίκος θα μπει ως συνήθως αθόρυβα και μουλωχτά και θα μου ανακοινώσει κάτι, οτιδήποτε, που θα μου παγώσει το αίμα. Γενικώς, οι σφήνες και τα απρόβλεπτα είναι το «αλατοπίπερο», δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Και, φυσικά, υπάρχουν και τα αγαπημένα meetings – γι’ αυτά δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά, καθώς κρύβουν φοβερά μυστικά. Μπορεί να είναι ενημερώσεις και αξιολογήσεις, προγραμματισμοί και σχέδια και μπορεί να έχουν να κάνουν με το περιοδικό, τα full games και το site, την αγορά, τα διάφορα projects που τρέχουν, χίλια-δύο. Μπορεί να κρατήσει μία ωρίτσα, μπορεί και τρεις. Επειδή υπάρχει περίπτωση να το διαβάσουν κι «άλλοι» αυτό το κείμενο, πρέπει να τονίσω ότι σε αυτά τα meetings, περνάω πραγματικά υπέροχα, με γεμίζουν ως άτομο και δίνουν νόημα στην καθημερινότητά μου.

Στο peak μίας ζόρικης ημέρας, λοιπόν, έχω 10 παράθυρα ανοιχτά, 2 μισοτελειωμένα e-mails που πρέπει να στείλω, 5 MSN contacts να αναβοσβήνουν, περιμένοντας απάντηση, το τηλέφωνο να χτυπάει, meeting σε 20 λεπτά, στοίβες με κείμενα να διορθωθούν, 5 εκκρεμότητες από το ατελιέ, και άλλες τόσες από κάποιον άλλον. Το master του DVD που πρέπει να φύγει... χτες έχει πρόβλημα, ένας συντάκτης χρωστάει άρθρα και δεν δίνει σημεία ζωής, δεν έχω αρχίσει καν να γράφω τη στήλη μου και το ειδικό εικαστικό αρχείο των 500ΜΒ για το εξώφυλλο δεν έχει έρθει ακόμα. Κι όλα αυτά, έχοντας ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα και οργάνωση: κάνω αυτό το πράγμα, κάθε μέρα, εδώ και 9 χρόνια. Με λίγη (εντάξει, με ΜΠΟΛΙΚΗ) φαντασία, είναι σαν ένα real-time strategy, όπου έχεις βάλει στη γραμμή παραγωγής να φτιάχνονται Χ μονάδες, κάνεις research, υπολογίζεις resources, ανοίγεις το χάρτη και ετοιμάζεις οχυρώσεις ενώ παρακολουθείς τις κινήσεις του εχθρού… κι άλλα 4-5 τελείως διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα σε ξεχωριστές προτεραιότητες.

«Ξύπνα, παιδάκι μου! Πες. Ολη μέρα games, ε;»

Χαμογελάω πλατιά και λίγο αμήχανα. «Ε, περίπου…»