Battlefield: PCMaster

«Και με τι ασχολείσαι, Χρήστο;». Το ερώτημα έρχεται αβίαστα και αθώα, αλλά ήδη ξέρω πού θα καταλήξει η στιχομυθία, πάντα το ίδιο γίνεται. «Είμαι αρχισυντάκτης, σε ένα περιοδικό.» «Α, ποιο περιοδικό;» Η ερώτηση αυτή τη φορά έρχεται με περισσότερο ενδιαφέρον, πιθανώς με την ελπίδα ταύτισης lifestyle, γούστων, ενδιαφερόντων. «Στο ‘PC Master’… είναι περιοδικό για PC και games κυρίως.» «Α, δηλαδή, παίζεις games όλη μέρα στο γραφείο;» Να ’το, φτάσαμε, τελικά, λέω μέσα μου και κρύβω έναν αναστεναγμό.

Θυμάμαι ένα παλιό άρθρο στο «Pixel» που εξιστορούσε την τυπική ημέρα του αρχισυντάκτη κι επειδή το «Pixel» είναι άγιο και αθάνατο, νομίζω δεν θα με κατηγορήσει κάποιος αν κάνω κι εγώ το ίδιο. Εσωστρεφής και «στρείδι», δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα και για το τι κάνω, αλλά θα βοηθήσει να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Ασε που θα γεμίσει εύκολα τη σελίδα.

Σε μία τυπική ημέρα, λοιπόν, θα ξυπνήσω στις 7:30, θα πάω στο γυμναστήριο, κατά τις 9, 9 και κάτι ψιλά θα είμαι στο γραφείο, συνήθως από τους πρώτους (μένω υπερβολικά κοντά). Καφές, άνοιγμα PC και αυτόματα ανοίγουν το MSN, το Outlook και το forum του «PC Master» (κάτι θα κλειδώσουμε, κάπου θα απαντήσουμε). Γρήγορη ματιά σε RSS και ειδήσεις, πιο προσεκτική ματιά σε επείγοντα e-mails, δελτία Τύπου εταιρειών, ενημερώσεις και συναντήσεις/ραντεβού της ημέρας.

Κάπου εδώ έρχονται οι λοιποί συνάδελφοι στην αίθουσα Σύνταξης. Θα πούμε δύο κουβέντες, «είδα την τάδε ταινία χτες», «είδες που ανακοινώθηκε το δείνα χτες βράδυ», o Γρίβας και ο Κυπραίος θα πουν κάτι ακαταλαβίστικο (για μένα) για κάποιον αγώνα ή τον Ολυμπιακό. Οι συντάκτες είναι όλοι εξωτερικοί, «μιλάμε» περισσότερο μέσω MSN, e-mails, forum, αν χρειαστεί και από το τηλέφωνο. Κάποιες φορές θα περάσει κάποιος για να πάρει ένα παιχνίδι ή τεύχος, να ζητήσει να πληρωθεί (άκου πράγματα) ή να συζητήσουμε κάτι λεπτομερώς, αλλά η επαφή μου με τους συντάκτες γίνεται πια περισσότερο μέσω Internet.

Αναλόγως με το στάδιο ανάπτυξης του τρέχοντος τεύχους, το «μενού» διαφέρει ελαφρώς. Τις μέρες σελιδοποίησης, θα βγάζω τα μάτια μου με τα κείμενα που στέλνουν οι συντάκτες: όλο και κάτι θα έχει ξεχαστεί, κάποια λαθάκια (κάποιες λαθάρες), μία κακή φωτογραφία, τα γνωστά. Τα κείμενα περνάνε στη Διόρθωση, τα κοιτάζω μετά άλλη μία φορά, μετά στο ατελιέ για σελιδοποίηση - στις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν άλλοι δύο έλεγχοι για θέματα στησίματος. Παράλληλα γίνεται συνέχεια μία αναδιάρθρωση της ύλης: ποιος θα γράψει τι, θέματα και reviews, έκτακτη επικαιρότητα και νέες αφίξεις, κάποιο ταξίδι, συνεννοήσεις με τους διανομείς στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό για χίλια-δύο πράγματα. Αν είναι οι μέρες του DVD, θα ετοιμάζω παράλληλα το master disc, θα κάνω έλεγχο του full game, demos κ.λπ.

Ανά λίγα λεπτά, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, κάνω συνεχείς ελέγχους, είναι κάτι τόσο μηχανικό, σαν να παίρνεις ανάσα. Κοιτάζω το MSN (“boss, μπορώ να έχω μία μέρα ακόμη για το άρθρο μου, παρακαλώ;» ή “α, αυτή την Τετάρτη είναι το deadline; Νόμιζα την επόμενη!”). Ελεγχος στο Outlook (“boss, στέλνω το κείμενο σε TXT, ίσως έχει ορθογραφικά, οι εικόνες δεν περνάνε” ή “Γεια σας, πήρα το περιοδικό, το game δεν τρέχει, είναι χαλασμένο, είστε απαράδεκτοι, αλλά δεν ξέρω τι κάρτα γραφικών και τι Windows έχω, ούτε είμαι σίγουρος ότι έχω βάλει το DVD από τη σωστή πλευρά...”). Kαι, φυσικά, τα άπειρα δελτία Τύπου και ενημερώσεις από εταιρείες (“Η Blizzard ανακοινώνει το Cataclysm” - OMG! Αλλαγή ύλης, stop the press, άκυρο το εξώφυλλο - ή “Χρήστο, λυπάμαι, δεν μου έχουν στείλει δημοσιογραφικό κώδικα για το παιχνίδι που έχει βγει ήδη εδώ και 2 εβδομάδες.”).

Σε «σφηνάκια», θα προχωρήσω και κάποιο δικό μου κείμενο, μία παράγραφο τώρα, μία μετά, άλλες δύο αύριο. Εμβόλιμα, κάποιος θα ζητήσει κάτι: το Marketing – χαμογελαστό - θα ζητήσει βοήθεια για τις μακέτες ή έναν διαγωνισμό, κάποιος συνάδελφος θα ζητήσει βοήθεια για κάποιο θέμα στο οποίο δεν ειδικεύεται, το ατελιέ θα... κράζει για μεγαλύτερες φωτογραφίες ή περισσότερο κείμενο για να κλείσει το τάδε άρθρο, ο Πατρίκος θα μπει ως συνήθως αθόρυβα και μουλωχτά και θα μου ανακοινώσει κάτι, οτιδήποτε, που θα μου παγώσει το αίμα. Γενικώς, οι σφήνες και τα απρόβλεπτα είναι το «αλατοπίπερο», δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Και, φυσικά, υπάρχουν και τα αγαπημένα meetings – γι’ αυτά δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά, καθώς κρύβουν φοβερά μυστικά. Μπορεί να είναι ενημερώσεις και αξιολογήσεις, προγραμματισμοί και σχέδια και μπορεί να έχουν να κάνουν με το περιοδικό, τα full games και το site, την αγορά, τα διάφορα projects που τρέχουν, χίλια-δύο. Μπορεί να κρατήσει μία ωρίτσα, μπορεί και τρεις. Επειδή υπάρχει περίπτωση να το διαβάσουν κι «άλλοι» αυτό το κείμενο, πρέπει να τονίσω ότι σε αυτά τα meetings, περνάω πραγματικά υπέροχα, με γεμίζουν ως άτομο και δίνουν νόημα στην καθημερινότητά μου.

Στο peak μίας ζόρικης ημέρας, λοιπόν, έχω 10 παράθυρα ανοιχτά, 2 μισοτελειωμένα e-mails που πρέπει να στείλω, 5 MSN contacts να αναβοσβήνουν, περιμένοντας απάντηση, το τηλέφωνο να χτυπάει, meeting σε 20 λεπτά, στοίβες με κείμενα να διορθωθούν, 5 εκκρεμότητες από το ατελιέ, και άλλες τόσες από κάποιον άλλον. Το master του DVD που πρέπει να φύγει... χτες έχει πρόβλημα, ένας συντάκτης χρωστάει άρθρα και δεν δίνει σημεία ζωής, δεν έχω αρχίσει καν να γράφω τη στήλη μου και το ειδικό εικαστικό αρχείο των 500ΜΒ για το εξώφυλλο δεν έχει έρθει ακόμα. Κι όλα αυτά, έχοντας ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα και οργάνωση: κάνω αυτό το πράγμα, κάθε μέρα, εδώ και 9 χρόνια. Με λίγη (εντάξει, με ΜΠΟΛΙΚΗ) φαντασία, είναι σαν ένα real-time strategy, όπου έχεις βάλει στη γραμμή παραγωγής να φτιάχνονται Χ μονάδες, κάνεις research, υπολογίζεις resources, ανοίγεις το χάρτη και ετοιμάζεις οχυρώσεις ενώ παρακολουθείς τις κινήσεις του εχθρού… κι άλλα 4-5 τελείως διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα σε ξεχωριστές προτεραιότητες.

«Ξύπνα, παιδάκι μου! Πες. Ολη μέρα games, ε;»

Χαμογελάω πλατιά και λίγο αμήχανα. «Ε, περίπου…»

Παλιμπαιδισμός στον Παλιμπαιδισμό

http://kuv-flashback.blogspot.com/

The Ultimate Marketing Trick/Mind Fuck

Είχα μια σκέψη, έναν συνειρμό και κάπου έπρεπε να την ποστάρω- όχι τίποτα άλλο, απλά αν μια στο 1.000.000 επιβεβαιωθεί, να το έχω γράψει κάπου :) Που σκατά να το έγραφα;



Εδώ και πολύ καιρό, το marketing team που έχει αναλάβει την προώθηση του Dark Knight έχει λυσσάξει. ΛΥΣΣΑΞΕΙ όμως! Στέλνουν σε δημοσιογράφους τσάντες με ψεύτικα joker-money μέσα, φτιάχνουν ειδικές "εκπομπές" για τη ζωη του playboy Μπρους Γουέιν (πώς θα έφτιαχνε ένα στούντιο μια εκπομπή για τον Χ Rich & Famous) και χίλια-δυο άλλα πράγματα που κοστίζουν ΠΟΛΛΑ λεφτά, μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί θόρυβος. Φοβερή φαντασία πάντως και είναι γενικώς αποδεκτό ότι ζούμε την πιο μεγάλη, δαπανηρή, ακραία marketing campaign, που έγινε ποτέ. Μάλιστα, στο Total Film που είχε ένα τεράστιο cover story, είχαν φτάσει στο σημείο να "δώσουν ζωή" στον Joker, ο οποίος είχε μουτζουρώσει τα πάντα με κόκκινο μαρκαδόρο... έχει ζωγραφίσει κερατάκια στον Batman, έχει σβήσει τον τεράστιο τίτλο στο εξώφυλλο "ROUGH JUSTICE" κι έχει γράψει από κάτω "COMPLETE CHAOS", ενώ στο άρθρο μέσα, έχει διαγράψει ολόκληρες παραγράφους που δεν του αρέσουν και κοροιδεύει τους πάντες.

Ουάου.

Καθώς διάβαζα λοιπόν πριν από 10 λεπτά ένα feature για τον Joker, για το πόσο βαθιά είναι η προσωπικότητα, πόσο καλά παίζει ο Λέτζερ, μου ήρθε μια ιδέα, αρρωστημένη αλλά προχωρημένη.


Φαντάζεσαι να προχωρήσαν ακόμα πιο πολύ, στο "ζωντάνεμα" του Joker, ο οποίος κοροιδεύει τον real-world; Ποια θα ήταν η ultimate φάρσα, κάτι που θα πείραζε όλο τον κόσμο- όχι μόνο τους αναγνώστες ενός περιοδικού; Ποιό θα ήταν το πιο χοντρό αστείο, αντάξιο του άρρωστου μυαλού του Joker;

Φαντάζεσαι να μην έχει πεθάνει ο Λέτζερ στα αλήθεια;

Φαντάζεσαι ο θάνατός του να ήταν σκηνοθετημένος (κυριολεκτικά), σαν κάτι που έκανε ο Joker για να μας κάνει πλάκα; Απλά και μόνο για να γίνει σαματάς και ντόρος και να βγει μετά ο Joker και να γελάσει εις βάρος μας. Πόσο αρρωστημένο θα ήταν αυτό το marketing trick; Και πόσο, μα πόσο πετυχημένο;

Φαντάζεσαι να δώσουν όντως το Οσκαρ στον μακαρίτη... και να ανέβει στην σκηνή ο Joker να το πάρει; Και να λέει "why so serious;". Φαντάζεσαι τις επιπτώσεις αυτού του marketing mindfuck;

Θα μπορούσε να γίνει, χρονικά στέκει τουλάχιστον. Ο θάνατος του Λέτζερ ανακοινώθηκε αφού είχε τελειώσει η παραγωγή... καθώς μάζευαν ιδέες για cool marketing tricks και προωθητικές ενέργειες, δεν θα μπορούσε κάποιος πολύ τολμηρός να είχε προτείνει έναν ψεύτικο θάνατο; Τόσοι και τόσοι έχουν γίνει- εξάλλου δεν είναι και δύσκολο: ο Λέτζερ θα κρυβόταν για λίγες εβδομάδες. Σίγουρα, θα θύμωναν κάποιοι με το ψέμμα... αλλά "θα το είχε κάνει ο Joker".

Ναι, το ξέρω. Κωλοτραβηγμένο και ακραίο όσο δεν πάει.

Το φαντάζεσαι όμως;

Θα βάλω κι ένα disclaimer εδώ και θα πω ότι σέβομαι τη μνήμη του Λέτζερ, τον συμπαθώ πολύ σαν ηθοποιό και λυπήθηκα πολύ όταν άκουσα για τον χαμό του- σε σημείο μάλιστα που φοβόμουν οτι θα ξενέρωνα πολύ όταν έβλεπα την ταινία, όπως θα σκεφτόμουν ότι αυτό το παλικάρι δεν ζει πια :(

Life in the Mall

Ο τίτλος κυριολεκτεί.

Ένας τύπος βρήκε έναν κενό "τυφλό" χώρο περίπου 30 τετραγωνικών σε ένα τεράστιο Mall (στο Providence, US of A) και αποφάσισε να τον μετατρέψει σε κρυφό διαμέρισμα. Το δωμάτιο ήταν στο τεράστιο γκαράζ του mall και είχε χρησιμοποιηθεί κατά την ανέγερσή του ως βοηθητικός, αποθηκευτικός χώρος που αργότερα ξεχάστηκε.

Στους μήνες που ακολούθησαν, μετέφερε κρυφά και υπομονετικά περίπου 2 τόνους οικοδομικού υλικού, δηλαδή τούβλα, σανίδες και τσιμέντο για να φτιάξει έναν τοίχο και να κλείσει τελείως τον χώρο. Έβαλε μάλιστα και μια κανονική πόρτα. Επίπλωσε πλήρως το διαμέρισμα: τραπέζια, καναπέδες, καρέκλες. Έστησε δίκτυο ηλεκτρισμού και έβαλε λάμπες, τηλεόραση, PlayStation. Είχε αρχίσει να φτιάχνει την τουαλέτα και την δεξαμενή νερού όταν τον έπιασαν, τέσσερα χρόνια μετά.

Για τέσσερα χρόνια, ζούσε σε αυτό το κρυφό δωμάτιο, δίπλα από τους χιλιάδες που μπαινόβγαιναν σε αυτό το τεράστιο Mall ( 13 οροφοι και 4.000.000 τετραγωνικά πόδια έκταση). Ο κυριούλης αυτός (Townsend λέγεται), ετών 36, συλλήφθηκε με τις κατηγορίες παράνομης διανομής. Τον αφήσαν να φύγει τελικά, αλλά (προφανώς) απαγορεύεται πια να πατήσει πόδι στο mall.

Απορίες ενός Λόρδου

Μελετώντας το Tabula Rasa αυτό τον μήνα, για άλλη μια φορά βρέθηκα να θαυμάζω το έργο του Richard Garriot. Ο άνθρωπος που δημιούργησε την σειρά Ultima, που ίδρυσε την θρυλική (με όλη την σημασία της λέξης) Origin και που ουσιαστικά ξεκίνησε την εποχή των massive multiplayer online games με το Ultima Online, μεταμορφώθηκε από Lord British σε… General British για τις ανάγκες του νέου του ΜΜΟ. Το ότι ζει σε κάστρο και ότι κάνει βόλτες σε μια αγορασμένη από την NASA σεληνάκατο, δεν το αναλύουμε.

Ο Garriot είχε βρεθεί μπροστά σε μερικά πολύ σοβαρά ερωτήματα στις αρχές της δεκαετίας των 80, όταν τα RPG είχαν αρχίσει να διαδίδονται πολύ- τόσο μέσω των υπολογιστών, όσο και τον pen & paper, «επιτραπέζιων» παιχνιδιών ρόλων. Αρχικά υποτιμούσε τον τρόπο που αυτές οι φανταστικές ιστορίες επηρέαζαν τον κόσμο, αλλά με τον καιρό άκουγε ολοένα και περισσότερες ιστορίες και μαρτυρίες, αλλά και καταγγελίες ανήσυχων ανθρώπων. Συνειδητοποίησε ότι, εν μέρει, αυτές οι ανησυχίες είχαν κάποια βάση: στην ουσία το στερεότυπο των RPG υπαγορεύει στον πρωταγωνιστή ότι είναι «ο καλός ήρωας» και ότι θα πρέπει να βρει τους «κακούς», να τους σκοτώσει και να κλέψει τα πράγματά τους. Ο Garriot όμως αναρωτήθηκε: γιατί οι «κακοί» είναι αληθινά κακοί, αφού στην ουσία το μόνο που κάνουν είναι να στέκονται υπομονετικά σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι, περιμένοντας τον «ήρωα» να τους σκοτώσει;

Βάζοντας στο εξώφυλλο του Ultima VΙΙΙ μια τεράστια πεντάλφα, o Garriot προσπάθησε να προκαλέσει εγκεφαλικά τον κόσμο, να μας κάνει να ψαχτούμε και να μάθουμε ότι αυτό το σύμβολο μέχρι τον 14ο αιώνα ήταν ιερό και «καλό» και κοσμούσε μάλιστα πολλές καθολικές εκκλησίες. Λόγω πολιτικών και οικονομικών διατριβών, το σύμβολο αυτό υποβαθμίστηκε από τον Βασιλιά της Γαλλίας και πια σημαίνει κάτι το κακό και σατανικό. Παρόμοια, δημιουργώντας το σύστημα των virtues (εμπνευσμένο ελαφρώς από βουδιστικές διδαχές), ο Garriot και πάλι μας θέτει μπροστά σε ηθικά διλήμματα, μας βάζει να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, όχι απλά να πατάμε συνεχόμενα κλικ: τι είναι σωστό και τι είναι λάθος; Τι επιπτώσεις έχουν οι πράξεις μας, τι μήνυμα μας αφήνει η εμπειρία του παιχνιδιού και πώς επηρεάζεται ο κόσμος από την συμπεριφορά μας;

Ευτυχώς υπάρχουν μερικοί που δεν σταματούν να θέτουν ερωτήματα…